J Mascis bir sonuvabitch. Geçen yıl, 2011’in en iyi albümü olacak kadar iyi olan sessiz, yürek parçalayan solo bir rekorla çıktı. (Aslında, geçmişe bakıldığında, 2011’in en iyi albümüydü. Artık Wu Lyf’yi asla dinlemiyorum.) Bu Eski Dinozor Jr. sesinden tamamen kırılmış gibi görünüyordu ve tam teşekküllü bir şarkıcı-söz yazarı haline gelmişti. Eski sesten tamamen uzaklaşmıştı.
Daha sonra, bir yıldan daha kısa bir süre sonra, grubu bir araya getirdi ve 1990’larda grubunun yaptığı imza-ses, son derece etkili albümlerden herhangi biri kadar kolay bir albüm yarattı.
Aslında, daha iyi olmaya cesaret ediyorum.
Soundwise, kesinlikle biraz daha yumuşak, biraz daha cilalı. Olgun. Ama yine de bu gevrek grunge var – bir grup adamın etrafta durduğu, kot pantolonda sıkıştığını hissediyor. Pürüzsüz hissediyor, ancak üretilmiyor. Ve elbette gitar var. Siktir et evet, gitar.
Gibi geliyor… Rock and Roll.
Kendisi ve çetesi 2012’nin en iyi albümünü yapmış olabilir.
Bilmeni istiyorum (MPFR33)